CUDA KORANU cz.1

Latifa

Powstanie wszechświata
Aż do początku XX wieku powszechne było pojęcie „stacjonarnego modelu wszechświata”.
Zgodnie z tym modelem wszechświat istniał od zawsze, nie miał początku ani końca.
Pogląd, według którego podstawą wszechświata jest martwa i niezmienna materia stanowił
jeden z filarów filozofii materialistycznej odrzucał jednocześnie pojęcie Stwórcy. Został on jednak
obalony przez naukę i technikę XX wieku.
W tym bowiem wieku, w wyniku obserwacji i eksperymentów, fizycy dowiedli, że
wszechświat powstał z niczego w wyniku mającego miejsce wybuchu. Jest to oczywiście dowodem
na to, że wszechświat od chwili powstania znajduje się w ciągłym ruchu i ulega zmianom. Prawda ta
jest potwierdzona i przyjęta przez przedstawicieli wszystkich nauk.
W Koranie napisano:
Stwórca niebios i ziemi! (Sura Trzody, werset 101)
Werset jest zgodny z tym, czego dowiodła współczesna nauka. Astrofizycy twierdzą, że w
momencie zero, obliczonym na 15 miliardów lat temu, nastąpił Wielki Wybuch, Big Bang, przed
którym nie istniało nic. W metafizycznej nicości nagle powstała materia, energia i czas.
Dowiedziona przez naukę prawda objawiona była w Koranie 1400 lat temu.
Wysłany przez NASA w 1992 roku sztuczny satelita o nazwie „Cobe” zarejestrował istnienie
w całym wszechświecie promieniowania radioaktywnego, które jest dowodem potwierdzającym
teorię Wielkiego Wybuchu.

Rozwój wszechświata
Przed czternastoma wiekami, kiedy astronomia nie była jeszcze dobrze rozwiniętą nauką,
Koran głosił:
A niebo?!
Zbudowaliśmy je solidnie
My przecież tworzymy rozległe przestrzenie. (Sura Rozpraszające, werset 47)
Słowo „niebo” – „sema” często używane jest w Koranie w znaczeniu „wszechświat” czy
„kosmos”. Także w cytowanym wersecie należy je tak rozumieć. Przetłumaczony jako „tworzymy rozległe przestrzenie” arabski tekst „inna le musiune”, a dokładnie słowo „musiune”, pochodzi od
czasownika „evsea” oznaczającego „rozwijać, rozszerzać”, słowo „le” oznacza „bardzo”, dlatego
dosłowne tłumaczenie powyższego zwrotu brzmi „My bardzo rozszerzamy kosmos, niebo”.
Jak już wspomniano, aż do początku XX wieku powszechne było pojęcie „stacjonarnego
modelu wszechświata”. Dopiero nauka i technika XX wieku była w stanie obalić ten pogląd i
stworzyć teorię zmieniającego się wszechświata.
Rosyjski fizyk Aleksander Friedman i Belg Georges Lemaitre na podstawie teoretycznych
obliczeń zauważyli, że świat znajduje się w ciągłym ruchu i nieprzerwanie powiększa swoje
rozmiary.
W 1929 roku teoretyczne rachunki potwierdziły się. Amerykański astronom, Edwin Hubble,
przy pomocy skonstruowanego przez siebie teleskopu, zaobserwował wzajemne odsuwanie się od
siebie gwiazd i galaktyk. Odkrycie to jest jednym z najważniejszych odkryć astronomicznych.
Hubble’owi udało się ponadto podczas obserwacji zauważyć światło o czerwonym zabarwieniu a,
jak wiadomo z fizyki, światło o takiej barwie pojawia się kiedy ciała oddalają się. Krótko mówiąc,
gwiazdy oddalają się, ale nie tylko od nas lecz, także od siebie nawzajem. Jest to dowodem na to, że
wszechświat znajduje się w ciągłym ruchu.
Aby to lepiej zrozumieć można wszechświat porównać do nadmuchiwanego balonu. W
miarę napływu powietrza punkty na jego powierzchni oddalają się od jego środka i od siebie
nawzajem.
O ciągłym ruchu wszechświata przekonany był także jeden z największych myślicieli XX
wieku, Albert Einstein, ale nie ogłaszał tego publicznie, gdyż teoria ta sprzeciwiała się
powszechnemu w tamtych czasach modelowi stacjonarnemu. Po latach Einstein przyzna „To był
mój największy błąd”.
Ta naukowa prawda ogłoszona była w Koranie zanim ktoś zaczął się nad nią w ogóle
zastanawiać. Koran jest bowiem natchniony przez Allaha.

Koniec wszechświata i „Big Crunch”
Jak już powiedzieliśmy, wszechświat, od momentu powstania, czyli Wielkiego Wybuchu,
znajduje się w stałym ruchu odśrodkowym. Kiedy osiągnie odpowiednią wielkość, w wyniku
działania sił grawitacji, przestanie się rozszerzać i zacznie zapadać się w siebie. Pod koniec tego
procesu dojdzie do tzw „Big Crunch” i zaniknięcia wszelkich form życia.
W Koranie znajdujemy przepowiedź tego zjawiska:
Tego dnia My zwiniemy niebo,
tak jak się zwija zwoje ksiąg.
I tak jak zaczęliśmy pierwsze stworzenie,
my je powtórzymy
-według naszej obietnicy. (Sura Prorocy, werset 104)
W innym wersecie znajdujemy taki opis:
Tamci nie wymierzyli Boga
Jego prawdziwą miarą.
Ziemia w całości będzie Jego garścią
w Dniu Zmartwychwstania,
a niebiosa będą zwinięte w Jego prawicy.
Chwała Mu!
On jest wyniosły ponad to,
co Jemu przypisują jako współtowarzyszy! (Sura Grupy, werset 67)
Według teorii „Big Crunch”, podobnie jak to było w przypadku Wielkiego Wybuchu,
wszechświat zacznie się zapadać najpierw powoli a potem coraz szybciej. W następstwie tego
procesu, w bezmiernej gęstości i temperaturze, kosmos stanie się nieskończenie małym punktem.
Taki koniec kosmosu przepowiada także Koran. (Allah wie najlepiej).
Według teorii Big Crunch wszechświat będzie się zapadać najpierw powoli a potem coraz
szybciej. W następstwie tego procesu, w bezmiernej gęstości i temperaturze, kosmos stanie się
nieskończenie małym punktem.