CUDA KORANU cz.2

Latifa

Stworzenie z gorącego dymu
Naukowcy zaobserwowali, że gwiazdy otoczone są chmurą gazów o bardzo wysokiej
temperaturze. Powstanie życia z gazu jest opisane w Koranie w następujący sposób:
On umieścił na niej solidnie stojące,
wznoszące się nad nią,
i pobłogosławił ją.
Porozdzielał na niej środki żywności
w ciągu czterech dni,
równo dla wszystkich proszących.
Potem zwrócił się ku niebu
-ono było wtedy dymemi
powiedział jemu i ziemi:
„Przychodźcie
dobrowolnie lub wbrew woli!”
One powiedziały:
„Przychodzimy posłuszne” (Sura Wyjaśnione, werset 10-11)
Słowo dym, po arabsku „duhanun”, oznacza kosmiczny, gorący pył, zawierający cząstki ciał
stałych. Jak widać użyto najbardziej trafnego określenia. Naukowcy w XX wieku odkryli istnienie
takiej substancji.
To, że istnienie jej przepowiedziano w VII wieku, w Koranie, jest niewątpliwie kolejnym
cudem, z jakim mamy do czynienia w Koranie.

Oderwanie nieba od ziemi
Powstanie nieba opisano w Koranie słowami:
Czyż ci, którzy nie uwierzyli, nie widzieli,
iż niebiosa i ziemia stanowiły jedną zwartą masę
i my rozdzieliliśmy je,
i stworzyliśmy z wody każdą żyjącą rzecz?
Czyż oni nie uwierzą? ( Sura Prorocy, werset 30)
Użyte w wersecie arabskie wyrażenie „ratk” przetłumaczone jako „jedna zwarta masa" oznacza spójność, stopienie, jedność. Niebo i ziemia były jednym dopóki nie zostały rozdzielone.
Zwrot „I my je rozdzieliliśmy” pochodzi natomiast od arabskiego „fatk”, oderwać, przełamać, oddalić od siebie wzajemnie. Sowa tego używają Arabowie także mówiąc o wyjściu zasianych nasion z ziemi.
Powróćmy do przytoczonego przez nas wersetu. Mowa w nim o tym, że niebo i ziemia stanowiły jedność, „ratk”, zostały jednak rozdzielone, przy czym użyto tu czasownika „fatk”. W rzeczywistości, jeŜeli pomyślimy o sytuacji, jaka miała miejsce przed Wielkim Wybuchem,
zobaczymy, iż cała materia była zebrana w jednym punkcie. Innymi słowy, niebo i ziemia były jednością. Podczas wybuchu oddzieliły się od siebie.

Latifa

Powstanie elementów istniejących
pomiędzy ziemią a niebem
W Koranie znajduje się wiele wersetów mówiących o tym, co znajduje się w warstwach
występujących pomiędzy ziemią a niebem.

Przecież stworzyliśmy niebo i ziemię,
I to, co się między nimi znajduje,
w całej prawdzie.
Godzina nadejdzie z pewnością!
Przebacz im więc przebaczeniem pięknym! (Sura Hidżr, werset 85)

Do Niego należy:
to, co jest w niebiosach,
to, co jest na ziemi,
to, co jest między nimi,
i to, co jest pod ziemią. (Sura Ta Ha, werset 6)

I nie stworzyliśmy nieba i ziemi,
i tego co jest pomiędzy nimi,dla zabawy. (Sura prorocy, werset 16)

Takie są znaki Boga,
które tobie recytujemy z pełną prawdą.
I, z pewnością, ty jesteś wśród posłańców. (Sura Krowa, werset 252)

Naukowcy twierdzą, że na początku istniała kula z gazu, która po rozpadzie stworzyła
galaktyki, gwiazdy i planety. Innymi słowy cały wszechświat w tym i nasza planeta powstały z
oddzielonych od siebie cząsteczek gazu. Niektóre z tych cząstek utworzyły słońca i planety,
powstało więc wiele układów słonecznych i galaktyk. Jak wiemy z poprzedniego rozdziału świat,
będący jedną zwartą masą (ratk), rozpadł się na wiele części (fatk).6
Przy rozpadzie nie powstały jednak tylko ciała niebieskie, o których wspominaliśmy, ale
także substancja nazwana przez naukowców „międzygwiezdną materią galaktyczną”. Ze względu na
jej właściwości astrofizyczne naukowcy przykładają doń wielką wagę. Substancja ta jest też
określana mianem pyłu, pary lub gazu. Pomimo, iż odkryto ją w niedawnej przeszłości, wiele
wieków temu opisano ją w Koranie jako „ma beynehuma”, „to, co jest pomiędzy”.

Zesłaliśmy tobie znaki jasne
i nie wierzą w nie tylko ludzie bezbożni. (Sura Krowa, werset 99)

Wspaniała równowaga wszechświata
Stworzył siedem niebios,
ułożonych warstwami.
Nie widzisz w stworzeniu Miłosiernego
żadnej dysproporcji.
Zwróć więc swoje spojrzenie:
czy zobaczysz jakąś skazę?
Następnie zwróć swoje spojrzenie
jeszcze dwa razy
powróci ono do ciebie
upokorzone i utrudzone. (Sura Królestwo, werset 3-4)

Miliony ciał niebieskich wędrują po wszechświecie specjalnie dla nich stworzonymi
drogami – orbitami. Wszystkie gwiazdy, planety i satelity obracają się wokół własnej osi razem z
całymi systemami, do których należą. Niekiedy dochodzi nawet do tego, że galaktyki, składające się
z dwustu czy trzystu miliardów gwiazd, przechodzą przez siebie nawzajem, przy czym nigdy nie
dochodzi do zderzenia gwiazd.
Zrozumienie pojęcia szybkości we wszechświecie jest dla laika, przyzwyczajonego do
określania szybkości ziemskich, wręcz niewyobrażalne. Gwiazdy ważące wiele bilionów ton,
planety i galaktyki, poruszają się we wszechświecie z ogromną prędkością.
Dla przykładu: Ziemia obraca się wokół własnej osi z szybkością 1670 kilometrów,
wystrzelony pocisk może osiągnąć prędkość 1800 km/h. Nawet te prędkości są dla człowieka trudne do wyobrażenia. Jednak tempo wszechświata jest nieporównywalnie wielkie: Ziemia kręci się wokół
słońca z prędkością 108.000 km/h, czyli 60 razy szybciej niż najszybszy pocisk. Poruszający się z
taką szybkością pojazd okrążyłby ziemię w dwadzieścia dwie minuty.
Tempo Układu Słonecznego jest jeszcze bardziej zadziwiające: Układ Słoneczny obraca się
wokół centrum galaktyki z prędkością 720.000 km/h. Szybkość drogi mlecznej, składającej się z
około 200 miliardów gwiazd, wynosi 950.000 km/h.
Przy takich prędkościach prawdopodobieństwo „wypadku”, zderzenia gwiazd, jest bardzo
wysokie, jednak do wypadków nie dochodzi, a my od wielu wieków żyjemy nie martwiąc się, ba
nawet nie myśląc o możliwości kolizji gwiazd. Wiemy bowiem, że Allah zadbał o to, by do
zderzenia nie doszło. W stworzeniu nie ma, jak to zaznaczono w Koranie, „żadnej dysproporcji”.