Sura al-Ichlas

Latifa

Sura al-Ichlas, czyli czystość wiary; jej nazwa pochodzi od tematyki, którą porusza i z tego względu jest też zwana Surat at-Tauhid (Deklaracja Absolutnej Jedyności Boga ).
Sura ta naucza o naturze Boga , w taki sposób aby ustrzec przed pułapkami, w które wpadały wcześniej całe narody i ludy starające się Go zrozumieć.

W Imię Boga Miłosiernego i Litościwego
1 Mów:
"On - Bóg Jeden,
2 Bóg Wiekuisty!
3 Nie zrodził i nie został zrodzony!
4 Nikt Jemu nie jest równy!"

Mów: On- Bóg, Jeden
W tym ajacie (wersecie) Bóg nazywany jest trzema imionami: On, Bóg i Jeden (Absolutnie Jedyny).
•On- oznacza Istotę Boską niemożliwą do opisania, znaną jedynie przez Niego Samego; niemożliwą do oznaczenia za pomocą jakichkolwiek Atrybutów
•Bóg- jest Istotą Boską, która manifestuje się za pomocą Imion i Atrybutów
•Jeden (Absolutnie Jedyny)- neguje wszystkie fałszywe koncepcje dotyczące Boskiego Bytu
Istnieją różnice między używaniem wyrażenia Bóg jest Jeden (Łahid) a Jeden Absolutnie Jedyny (Ahad). Uznawanie, że Bóg jest Jeden oznacza manifestację Boskich Imion, które zapewniają istnienie wszystkim rzeczom i bytom i są odpowiedzialne za ich egzystencję w całym wszechświecie. To, że Bóg jest Jeden Absolutnie Jedyny, oznacza skupienie przez Boga manifestacji swych Atrybutów i Imion na każdej osobie i istocie. W celu lepszego zrozumienia możemy się posłużyć analogią: Słońce swoim światłem obejmuje niezliczone rzeczy. Może to pomóc w zrozumieniu Boskiej Jedności. Żeby jednak mieć w naszych umysłach całość jego światła, potrzebujemy obszernego aparatu pojęciowego i postrzegania. Nie zapominajmy jednak o słońcu- każdy obiekt jaśniejący odbija jego własności (światło i ciepło) najlepiej jak potrafi i w ten sposób manifestuje słońce. To analogia do tego, że Bóg jest Jeden Absolutnie Jedyny. W odniesieniu do Bożej Jedności cały wszechświat jest dla Boga zwierciadłem, każda istota stanowi Jego zwierciadło.

Oświadczenie, że Bóg nie rodzi ani nie został zrodzony, jest tak oczywistą zasada dla Boskiej Istoty, że sura ta zawiera ją tylko po to, by obalić wszystkie te doktryny, które przypisują Bogu synów lub córki.

„Nikt Jemu nie jest równy”- Bóg posiada wszystko i On stworzył wszystko. Jakże zatem mógłby mieć równego (lub równą) Sobie pośród Swego stworzenia, takiego (taką) jak On;

Podsumowując Allah to Bóg Jedyny, Stwórca i Władca Wszechświata, Jemu jedynie należy się cześć. Wszystko co istnieje jest Jego dziełem, lecz nie jest Mu równe. On jest Wiekuisty bez początku i końca. On jest Absolutem, nie ogranicza Go miejsce ani czas. Nie wolno tez mysleć o Allahu jako o kimś, kto ma syna czy córkę, oznaczałoby to próbę wciśnięcia Go , Jego boskiej natury w ramy ludzkiego ograniczenia i ludzkich pobudek.

Ze względu na znaczenie idei tałhidu , Prorok Muhammad (pzn) nazwał tę surę jedną trzecia Koranu. Radził także muzułmanom często ją recytować, gdyż zapewnia wejście do raju.

Abu Sa`id przekazał, że pewien mężczyzna usłyszał, jak inny recytował {Mów: On jest Allaah, Jeden} a potem znów i znów powtarzał recytację. Z nastaniem ranka, mężczyzna udał się do Proroka i opowiedział mu o tym, aczkolwiek tak jakby tego nie doceniał. Prorok powiedział: "Na Tego, w Którego Dłoni spoczywa moja dusza, zaprawdę, równa się to jednej trzeciej Koranu."
W innym hadisie przekazanym przez Abu Sa`ida, oby Allaah był z niego zadowolony, Prorok powiedział do swoich Towarzyszy: "Czyż każdy z was nie jest w stanie wyrecytować jednej trzeciej Koranu podczas jednej nocy?" Ponieważ było to dla nich trudne, zapytali: "Który z nas jest w stanie to uczynić, Wysłanniku Allaaha?" Ten odparł: {Allaah jest Jeden, Samad (Wiekuisty, Samowystarczalny)} jest jedną trzecią Koranu.

Anas powiedział: "Pewien mężczyzna spośród Ansarów, prowadził dla ludzi modlitwę w meczecie Quba. Za każdym razem, kiedy zaczynał recytację sur w modlitwie, którą prowadził, zaczynał od sury {Mów: On jest Allaah, Jeden} i recytował ją całą. Potem recytował inną surę. I robił tak samo w każdym rakacie. Jego towarzysze powiedzieli mu: "Zaprawdę, zaczynasz modlitwę od tej sury. Potem myślisz, że to nie wystarczy i recytujesz dodatkowo jeszcze jedną surę. Powinieneś ją wyrecytować albo ją opuścić i wyrecytować zamiast niej inną surę." Mężczyzna odparł: "Nie opuszczę jej. Jeśli chcecie, bym prowadził dla was (modlitwę), będę robił to tak samo, a jeśli wam się to nie podoba, to was opuszczę (tzn. przestanę prowadzić modlitwy)." Ponieważ według Ansarzów był on jedynym człowiekiem pośród nich, który najbardziej nadawał się do prowadzenia modlitwy, nie chcieli, by prowadził ją kto inny. Kiedy przyszedł Prorok, powiadomili go o tym, a on rzekł: "Taki-a-taki! Co powstrzymuje cię przed uczynieniem tego co zalecają ci towarzysze, i co sprawia, iż obstajesz przy recytacji tej sury w każdym rakacie?" Mężczyzna odparł: "Zaprawdę, miłuję ją." Prorok rzekł: 'Twoje umiłowanie jej sprawi, że wejdziesz do Raju.'"